1 maart 2009

Dag allemaal…
Alweer een eindje geleden, maar hier komt ons verhaal, te beginnen bij donderdag 26 februari 2009.
Die ochtend is het hier beginnen regenen! Maar dan echt regenen hé! Zo met bakken water die uit de lucht komen gevallen, wat eigenlijk wel normaal is in een regenseizoen, maar dat ter zijde… Dus wij met regenjas naar de klas… 7u20 niemand te zien, 7u45 de eerste kleuters kwamen toe, 8u30 eerste juf komt aan. Normaal begint het onthaal met de hele school samen om 8uur. 9u00 de 2de juf komt aan en om 9u30 mijn juf komt aan… joepie! Dus om 9u30 iedereen de klas in, begint mijn juf wel niet met haar versjes op te zeggen, dus de kans dat ik nog aan bod zou komen, was al super klein. Toen Musha aan mijn klas raam kwam kijken hoe ik zat te observeren, hadden we maar samen besloten dat het nuttiger was in de communiteit te werken aan ons eindwerk. Een kwartier vroeger dan gepland zijn we vertrokken om daar aan verder te werken. Eigenlijk best wel jammer, want wij kunnen hier nog zoveel leren van die leerkrachten, maar ze willen gewoon niet meewerken. Jammer!

Daarna onze spullen samen gezocht en naar Butare vertrokken. We hadden de raad gekregen van Frans om onze stageschool en gasthuis, waar we gaan verblijven tussen 9 maart en 9 april, al eens te gaan zoeken en een eerste contact te leggen. Dus kort na de middag vertrokken naar Rango, een kleine gemeente naast Butare, waar er ook een communiteit van DonBosco is. Dus wij daar aangekomen, maar blijkbaar zaten we aan de verkeerde kant. In Rango, is net als hier ook een prenoviciaat. Dat is een soort school voor broeders, waar ze stage kunnen lopen tijdens hun opleiding. Maar hier ligt alles binnen hetzelfde domein. In Rango is dit dus niet het geval. Het prenoviciaat is aan de rechterkant en het 'Centre des jeune' aan de linkerkant.
Dus wij langs de verkeerde kant naar binnen. Pater Kristian, zonder zichzelf voor te stellen of te vragen wie wij waren of waar we vandaan kwamen, ons mee naar binnen genomen en iets te drinken aangeboden… Daarna tijdens de babbel kwamen we te weten dat we dus aan de verkeerde kant zaten, maar die Pater zei ons dat we beter aan die kant konden blijven. Hij zei ook dat het daar gezelliger was en dat zij daar toch maar met 5 verbleven. Genoeg plaats dus voor nog 2 extra gasten. Na dit besproken te hebben met de directeur, mochten we dus daar blijven. Eén ding moet ik hen wel toegeven, ze waren super gastvrij en heel erg vriendelijk. We hebben er weer heel wat afgelachen. Ze wilden zelfs Nederlands leren. De woordjes aardappel, ei, eitje, rijst, soep, hallo en goedenavond zullen die daar waarschijnlijk niet rap vergeten. Alleen 'Grietkin', dat lukte zelfs zondag nog niet.

Vrijdag 27 februari 2009
Om 5u20 opgestaan om naar de ochtendmis te gaan. Ze hadden ons dus verteld dat er om 6uur een mis was en we waren vriendelijk uitgenodigd om hen te gaan vergezellen. Dus wij om 5u50 aan de kapel, maar niemand te zien. Toen herinnerde ik me dat ze gezegd hadden dat het niet in de kapel was, maar in de kerk van Rango. Dus wij 's morgens heel vroeg die kerk gaan zoeken aan de andere kant van de straat, de andere kant van het dorp, maar geen kerk te bespeuren. Dus in plaats van naar de dienst te gaan, hebben we dan maar een flinke ochtendwandeling gemaakt. Rango is gelegen in een prachtig gebied. Heel veel groen en een magnifiek uitzicht door de talrijke heuvels. Echt machtig om daar te zien hoe de zon opkomt en verschijnt van achter de heuvels. De bananenbomen zorgen een klein beetje voor het palmboomeffect… (speciaal voor Katia )
Na het ontbijt zijn wij met het adres van dat gasthuis en de naam van de school in de hand vertrokken naar Butare. De school hadden we redelijk vlug gevonden, want een super sociale meneer (iets te sociaal naar mijn gevoel) kon ons meteen vertellen waar die was. Dus wij daar naar toe. De school bevindt zich naast de kathedraal van Butare (waar we ook die trouw hebben mogen bijwonen, zie vorige berichten)en naast de kleuterschool bevinden zich nog 2 andere scholen apart van elkaar, maar op hetzelfde domein. Redelijk ingewikkeld. Dus wie ons een beetje kent weet al dat we natuurlijk eerst verkeerd zaten Na veel rondvragen en zoeken hebben we het nog redelijk snel gevonden.

We hebben er kennis gemaakt met de directrice en de leerkrachten. Ze kwamen allemaal heel vriendelijk en spontaan over en waren heel enthousiast. Ze waren wel verbaasd dat we daar stonden, want ze hadden onze aanvraag wel gekregen, maar blijkbaar geen verdere inlichtingen met datum en adres… dus onze aanvraag hadden ze al terug geannuleerd! Na alles te hebben uitgelegd en veel gebabbeld te hebben, is alles toch in orde gekomen. Wat een geluk dat we die school op voorhand zijn gaan zoeken. DANK U FRANS : )
Dan verder gezocht naar het gasthuis met het adres, maar iedereen die we aanspraken met de vraag of ze dit kenden of wisten zijn, antwoordden ze ons 'c’est par la…' (de andere kant uit of de kant van waar we kwamen), dus heel veel gewandeld maar zonder resultaat.
In de namiddag dan maar terug naar Rango vertrokken, want we waren allebei versleten! Tijdens het zoeken zijn we ook binnengesprongen in een winkeltje waar ze Afrikaanse spullen verkochten (het nuttige aan het aangename koppelen hé en daar hebben we IGIZORO gevonden. Een spel met gaatjes en geitenkeuteltjes… (vermoedden we toen toch). Ik kende het niet, maar Musha wel.
Dus die avond hebben we leuk afgesloten met het leren van een spelletje.

Zaterdag 28 februari 2009

De ochtendmis hadden we die dag overgeslaan. Het vroeg opstaan van de vorige dag waren we nog niet vergeten, dus hebben we die maar uitgesteld tot zondag…
Maar doordat het die dag Umuganda was konden we niet vertrekken voor 11 uur. Umuganda is een voormiddag in een week waarop iedereen moet klusjes doen: poetsen, planten, vegen, opruimen, enz. Dus konden we onmogelijk daar weg voor 11 uur. Wij hebben dan maar heel de voormiddag gewerkt voor school en igizoro gespeeld tot Jean-Pol, een broeder, zag wat we aan het doen waren. De uitdaging om een spelletje tegen hem te spelen kwam al zeer snel. Hij was super verbaast dat we dit spel kenden. Musha begon en al snel bleek dat hij dit zeer tactisch kon. (in tegenstelling tot ons… ) Hij heeft natuurlijk gewonnen.
Toen was ik aan de beurt, ik als beginnelingetje en hij als pro… Maar hij was te zeker van zijn stuk, want toen hij dacht dat hij gewonnen had, draaide alle geluk! Na een paar domme zetten van hem, ben ik er dus op een of andere manier in geslaagd om hem uit te spelen! Mega!!!
Na het eten dan opnieuw vertrokken om onze zoektocht verder te zetten. Maar helaas, weer geen gasthuis gezien. Rond 2 uur hebben we dan nog een bezoekje gebracht aan Musha haar mamaatje en haar zus. Toen we in het dorpje aankwamen, hoorden we vanuit het buurtwinkeltje 'MUSHA' roepen… Haar mama was net inkopen aan het doen. Het ging al veel beter dan de vorige keer met haar. Ze kon al opnieuw rondlopen en was dolblij om ons terug te zien. Ze heeft mijn naam die namiddag wel 50 keer gezegd en Musha wel 50 keer een hard schouderklopje gegeven. Super grappig. Hier geven mensen nogal graag harde schouderklopjes, waar wij in België een meter van achteruit zouden vliegen. Waarom weten we niet, maar dat is hier blijkbaar gebruikelijk. Het grappige eraan is dat Musha die altijd krijgt en ik niet… Het zal liggen aan het feit dat ik een muzungu ben zeker

Na het bezoek terug naar Rango hebben we nog een gezellige avond in het prenoviciaat gehad. Ons cadeautje dat we mee hadden gebracht voor de paters en broeders viel meteen in de smaak… De fles cocos-wijn was een schot in de roos, want voor het eten hadden ze hem als aperitiefje ingeschonken en begonnen ze er allemaal voor te zingen. Blijkbaar een ritueel bij het drinken van een drankje ginder. Frans zou gezegd hebben “god zij dank, we zitten in den drank” Haha!!!!

Zondag (vandaag dus) 1 maart 2009

Deze morgen op het juiste tijdstip en op de juiste plaats voor de ochtendmis! Na de mis ontbeten en daarna hebben de paters ons in hun busje naar Butare gebracht. Het gevoel dat toen spontaan in mij opkwam, was perfect te beschrijven met dat liedje dat gezongen word door nonnetjes, maar de titel en de tekst ontgaat me nu wel… Wie hier wel opkomt mag daar altijd op reageren haha . Ik en Musha zaten voorin naast de hoofdpater, dan op de 2de rij pater Kristian die met zijn gitaar aan het spelen was en dan de derde en vierde rij de andere broeders… Best grappig om te zien!

In Butare dan de bus genomen naar Kigali. Een 124 km of een 2 uurtjes en een half rijden. Dan met de taxi naar Gatenga, waar we nog de ganse namiddag voorbereidingen gemaakt hebben voor deze week en volgende week (onze laatste week hier in Gatenga).

Volgende week wordt het thema dus feest! Omdat ik dan in het 1ste sta en dat ook de enige juf is die wel bereid is om mee te werken, zal ik vooral op haar proberen in te spelen om zelf ook zoveel mogelijk nog te weten te komen van de traditionele feesten. Ik zal haar vragen om liederen en traditionele dansen aan te leren aan mij en de kleuters. Ook zullen we naar het einde van de week toe een bruiloft organiseren tussen 2 kleuters, zodat ze aan de lijve kunnen ondervinden hoe zo’n feest wordt uitgewerkt. Niet alleen muziek, maar ook kledij, eten, versiering enz... zullen aan bod komen. Hoe alles precies wordt uitgewerkt, vertel ik jullie later.
Zo, dit waren alle laatste nieuwtjes van hier…

Vele groetjes en dikke kussen

Grietkin